Памежнік з Калумбіі абараняюць Украіну

Эдвін, вайсковец 2-га Інтэрнацыянальнага легіёну абароны Украіны з пазыўным “Танас”, - прафесійны салдат. Ён мае дзесяцігадовы вайсковы досвед у Калумбіі.

Эдвін служыў памежнікам, удзельнічаў у барацьбе з мясцовай магутнай злачыннай групоўкай і меў баявыя сутыкненні. За сваю службу ён быў узнагароджаны медалямі «За барацьбу Калумбіі» і «Меч Свабоды».

Але пасля пачатку поўнамаштабнага ўварвання расейскіх акупацыйных войскаў ва Украіну, калі ўбачыў навіны, Эдвін без вагання прыняў рашэнне сысці са службы і прыехаць на дапамогу ўкраінцам.

Вядома, рашэнне Эдвіна не спадабалася яго сям’і:

— Мае родныя былі ў шоку, калі даведаліся, бо вайна ва Украіне значна страшнейшая за тое, з чым я сутыкаўся ў Калумбіі. Яны і цяпер час ад часу просяць мяне вярнуцца, але я веру, што магу дапамагчы Украіне. Я быў у Кіеве і Цярнопалі. Гэта прыгожыя, чыстыя гарады. Там усё арганізавана. Мне там спадабалася.

“Танас” далучыўся да Інтэрнацыянальнага легіёну абароны Украіны ў сакавіку 2024 года. Ён ваяваў у Серабранскім лесе і на Пакроўскім кірунку. Падчас жорсткіх баёў ён заслужыў павагу сваіх таварышчаў, рэпутацыю надзвычай адважнага і надзейнага чалавека і ўмелага воіна.

— Найцяжэйшае падчас аперацый - гэта кантраляваць сябе як чалавека і трымаць у руках свой страх, — дзеліцца досьведам легіянер. — У калумбійскім войску нам казалі, што страх жыве ў галаве. Я заўсёды стараўся трымаць галаву пад кантролем. Я таксама веру ў Бога і перакананы, што Ён мяне ахоўвае. Калі місія скончваецца, я стараюся забыць усё, што там адбылося, і засяродзіцца на цяперашнім і падрыхтоўцы да наступнай аперацыі.

Нягледзячы на цяжкі досвед, Эдвін захаваў чалавечыя і высакародныя адносіны да салдатаў, у тым ліку і ворага. Але калі гаворка ідзе пра расейцаў, ёсць адзін нюанс:

— Я паважаю любога чалавека, які бярэ ў рукі зброю, бо гэта патрабуе сілы волі. Але я не паважаю расейцаў як людзей за тое, што яны робяць ва Украіне, — гаворыць Танас. — Больш за ўсё мне падабаецца ва Украіне тое, што людзі абараняюць сваю краіну ад шчырага сэрца. Калі ў мяне не будзе запала (унутранага агню ў сэрцы), я перастану ваяваць. Я паважаю байцоў усіх нацыянальнасцяў, якія далучыліся да Легіёна.

Эдвін - прафесіянал. Ён любіць сваю справу, і вайсковая служба - яго цвярозае і ўзважанае рашэнне. Гэта лад жыцця, які натхняе яго на неверагодныя ўчынкі.

— Я нарадзіўся салдатам, — кажа Танас. — Калі вайна ва Украіне скончыцца, я буду шукаць іншае месца, дзе магу быць салдатам.

Таварышчы Эдвіна паважаюць яго не толькі за майстэрства і прафесіяналізм, якія дазваляюць яму паспяхова выконваць самыя цяжкія і небяспечныя заданні, але і за адвагу і надзейнасць. “Танас” дасканала валодае стралковай зброяй, уключаючы розныя аўтаматы і кулямёты. Ён неаднаразова добраахвотна ўдзельнічаў у складаных місіях і вяртаўся пераможцам. Тым не менш, ён вельмі асцярожны ў сваіх парадах для іншых легіянераў ці добраахвотнікаў, што плануюць далучыцца да арміі:

— Што да псіхалагічнага боку, я не магу даваць парады. Усе людзі розныя. Салдатам нельга стаць - салдатам трэба нарадзіцца. Кожны жыве згодна з уласным характарам і сілай волі. Гэта асабісты выбар кожнага. Што тычыцца маладых хлопцаў, якія збіраюцца далучыцца да Узброеных Сіл Украіны, я думаю, цяпер найлепшы момант паказаць, што вы гатовыя абараняць Украіну як краіну. На вайне самае галоўнае - гэта дысцыпліна. Трэба дакладна ўсвядоміць, што вы больш не цывільны чалавек, а вайсковец. Трэба любіць сваю справу. Гэта не тое, што можна кінуць у любы момант. Сапраўдны салдат мусіць цалкам засяродзіцца на вайсковым жыцці.

Як і многія людзі дзеяння, Эдвін не гаворыць шмат. Але ўсё ж дзеліцца сакрэтамі свайго майстэрства:

— Каб перажыць першыя 10 хвілін свайго першага бою, трэба быць псіхалагічна падрыхтаваным, мець правільную матывацыю і не “выключацца”. Трэба выкарыстоўваць усе веды, якія вы атрымалі падчас навучання.

У той жа час Эдвін - глыбока рэлігійны чалавек:

— Я веру ў Бога, і Ён заўсёды мяне ахоўвае. Бог дае мне ўсё неабходнае, каб я мог трымаць сябе ў руках падчас аперацыі.

Падчас баявых місій “Танас” неаднаразова ўдзельнічаў у ратавальных аперацыях і эвакуацыі параненых таварышаў. Ваеннае брацтва мае для яго асаблівае значэнне:

— Мне даводзілася ратаваць сваіх таварышаў. Гэта адбываецца на вайне, і гэтага не пазбегнуць. У большасці выпадкаў, калі таварыш паранены, ты стараешся даведацца, што з ім, наколькі сур’ёзнае раненне, як ідзе лячэнне. Потым, калі ён вяртаецца на службу, вашы адносіны становяцца цяплейшымі. Мой таварыш - гэта больш чым калега. Калі вы разам у бліндажы, вы дзеліцеся страхам адзін з адным. Ты разлічваеш на яго, а ён - на цябе. У акопе мы становімся адной сям’ёй. Калі вы ідзяце на заданне, твой таварыш - ужо не проста калега ці сябар. Ён становіцца часткай тваёй сям’і.

Удзел у баявых дзеяннях, асабліва ў іншай краіне - гэта зусім не турыстычная паездка. Вайна заўсёды патрабуе сур’ёзных фізічных высілкаў. Часам такія ўмовы нават становяцца часткай вайсковага фальклору.

— У нас ёсць выраз: «Цягнеш як асёл, але жывеш як кароль», — кажа легіянер. Пад гэтым афарызмам маецца на ўвазе, што рознае вайсковае рыштунак, перадусім зброя і баепрыпасы, вельмі цяжка насіць. Але затое, маючы добры запас боепрыпасаў, табе ёсць з чым змагацца і ты адчуваеш сябе ўпэўнена падчас бою, калі няма патрэбы ашчаджаць кожны патрон ці гранату. — Калі мне скажуць несці 20 гранат, то я панясу. Калі загадаюць несці скрыню з патронамі, то я гэта зраблю, бо я салдат.

Розніца кулінарных традыцый Украіны і Калумбіі ўжо амаль стала легендай у Легіёне, і “Танас” не хавае сваіх гастранамічных пераваг:

— Ежа нам не падабаецца, але гэта нармальна, бо мы з іншай краіны. У нас іншая культура і кухня. А ўсё астатняе ва Украіне мяне цалкам задавальняе.

Нягледзячы на гастранамічныя розніцы, большасць калумбійцаў і ўкраінцаў маюць агульныя каштоўнасці, перадусім - сям’я, павага да бацькоў і звычка абараняць іх у любых абставінах. І тут прафесійны вайсковец, грозны “Танос”, не выключэнне:

— Пасля місіі я заўсёды тэлефаную сваёй маме і прашу яе благаславіць мяне, а таксама проста размаўляю з ёй. Гэта каб развеяць яе страхі і каб яна ведала, што я вярнуўся з задання.

Эдвін, як ніхто іншы, разумее, наколькі важныя адвага, прафесіяналізм і матывацыя кожнага чалавека ў падраздзяленні падчас баявых дзеянняў. Для яго Легіён - гэта значна больш, чым проста каманда. А быць салдатам - значна больш, чым прафесія.

— Рашэнне далучыцца да Легіёна - гэта асабісты выбар кожнага, — падкрэслівае Эдвін. — Шмат хто прыязджае сюды па розных прычынах, а потым, калі сутыкаецца з рэальнай вайной, напаўняецца страхам. На мой погляд, лепш мець у Легіёне 20 чалавек, гатовых ісці на заданні і ваяваць, чым 60, якія будуць толькі замінаць.

У шэрагах Інтэрнацыянальных легіёнаў абароны Украіны змагаліся найадважнейшыя людзі з больш чым 75 краін свету. Яны прыехалі з розных куткоў планеты, каб спыніць сусветнае зло XXI стагоддзя са зброяй у руках і адвагай у сэрцы. Яны - легіянеры вольнага свету. І “Танас” - адзін з найлепшых сярод іх. Ён стрыманы ў словах, але выбуховы ў дзеяннях. Бо ён нарадзіўся салдатам. Бо ён любіць сваю справу і верыць у яе. А пасля складаных місій і лютых баёў ён заўсёды знаходзіць час, каб патэлефанаваць і супакоіць сваю маці.